دستبند شناسایی بیمارکرونایی
ارزیابی استفاده از مچ بندهای شناسایی در بین بیماران بستری در بخش های بستری.
پژوهش کمی، توصیفی و عرضی، با نمونه‌گیری 385 بیمار. جمع‌آوری داده‌ها به روش مشاهده‌ای و از طریق پر کردن پرسشنامه ساختاریافته که با هدف بررسی وجود مچ بند شناسایی و شناسه‌های مورد استفاده انجام شد، صورت گرفت. برای تجزیه و تحلیل از آمار توصیفی با فراوانی مطلق و نسبی استفاده شد.
مشخص شد که 83.9 درصد بیماران دارای مچ بند به درستی شناسایی شده، 11.9 درصد مچ بند با خطا و 4.2 درصد از بیماران بدون مچ بند بودند.
عدم انطباق اصلی در مچ بندهای شناسایی ناقص بودن نام، شماره های مختلف ثبت نام، ناخوانا بودن داده ها و مشکلات مربوط به یکپارچگی فیزیکی مچ بندهاست.
نتیجه:
این مطالعه مشارکت حرفه‌ای‌ها را در فرآیند شناسایی بیمار نشان داد، که نشان‌دهنده میزان بالای انطباق مچ‌بندها بود. علاوه بر این، به شناسایی عناصر در استفاده از مچ بند کمک کرد که ممکن است برای یک فرآیند شناسایی ایمن بهبود یابد.
توصیف کننده ها
سیستم های شناسایی بیمار؛ ایمنی بیمار؛ پرستاری
هدف، واقعگرایانه:
ارزیابی استفاده از دستبند شناسایی در بیماران بستری در بخش های بستری.
روش:
پژوهش کمی، توصیفی و مقطعی، با نمونه گیری 385 نفر. جمع‌آوری داده‌ها به روش مشاهده‌ای، با تکمیل فرم ساختاریافته، با هدف کنفرانس پالسیرا شناسایی و شناسه‌های مورد استفاده انجام شد. برای تجزیه و تحلیل از آمار توصیفی با فراوانی مطلق و نسبی استفاده شد.
83.9 درصد دو بیمار با مچ بند به درستی شناسایی، 11.9 درصد دارای مچ بند شناسایی اشتباه و 4.2 درصد دو بیمار بدون مچ بند داشتند. عدم انطباق اصلی که در دستبندهای شناسایی یافت می شود، نام ناقص، شماره ثبت متفاوت، ناخوانا بودن دو داده و مشکلات یکپارچگی است.
نتیجه:
این مطالعه مشارکت دو متخصص را در فرآیند شناسایی دو بیمار نشان داد که نشان دهنده میزان بالایی از انطباق با دستبندها بود. Além disso به شناسایی عناصری که در دستبندها استفاده نمی شود کمک کرد و می توان آنها را برای فرآیند شناسایی ایمن تقویت کرد.
توصیف کننده ها
سیستم های شناسایی بیمار؛ ایمنی بیمار؛
هدف، واقعگرایانه:
ارزیابی استفاده از دستبند شناسایی در بیماران بستری در بخش های بستری.
روش:
پژوهش کمی، توصیفی و مقطعی، با نمونه گیری 385 نفر. جمع‌آوری داده‌ها به روش مشاهده‌ای با پر کردن یک فرم ساختاریافته انجام شد که هدف آن تأیید وجود دستبندهای شناسایی و شناسایی شناسه‌های مورد استفاده بود. در تجزیه و تحلیل از آمار توصیفی با فراوانی مطلق و نسبی استفاده شد.
نتایج:
مشخص شد که 83.9 درصد از بیماران دستبند را به درستی شناسایی کرده اند، 11.9 درصد دستبند شناسایی با خطا و 4.2 درصد از بیماران بدون دستبند بوده اند. تناقضات اصلی یافت شده در دستبندهای شناسایی عبارتند از: نام ناقص، شماره های مختلف ثبت نام، ناخوانا بودن داده ها و مشکل در یکپارچگی دستبندها.
نتیجه:
این مطالعه تعهد متخصصان را به فرآیند شناسایی بیمار نشان داد و میزان بالایی از انطباق با دستبندها را نشان داد. علاوه بر این، به شناسایی عناصر استفاده شده در مچ بند کمک کرد که می توان آنها را برای به دست آوردن یک فرآیند شناسایی ایمن بهبود بخشید.
توصیف کننده ها
سیستم های شناسایی بیمار؛ ایمنی بیمار؛ پرستاری
مقدمه
ایمنی بیمار
در دهه گذشته در سراسر جهان مورد بحث قرار گرفته است. برزیل بخشی از این بسیج است و از آوریل 2013، بر اقدامات از طریق راه اندازی برنامه ملی ایمنی بیمار (PNSP) تاکید کرده است.
این برنامه پروتکل هایی را برای رعایت دستورالعمل های ایمنی بین المللی ایجاد می کند و ایجاد هسته های ایمنی بیمار در خدمات بهداشتی را تعیین می کند (1-2).
به منظور کاهش خطاها و گسترش تعداد اقدامات ایمن، موسسات بهداشتی در اقداماتی سرمایه گذاری می کنند که هدف آنها کیفیت مراقبت است
و به دنبال گسترش فرهنگ ایمنی برای بیماران، متخصصان و محیط زیست است. این تغییرات بر شش هدف ایمنی بیمار که توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) تصریح شده است، متمرکز شده است، هدف شماره یک شناسایی صحیح بیمار است
در زندگی روزمره می توان مشاهده کرد که خدمات بهداشتی و درمانی روش های مختلفی را برای شناسایی بیماران اتخاذ می کنند، به عنوان مثال مچ بند،
علائم روی تخته سر، برچسب روی لباس و نشان هویت. از زمانی که PNSP راه اندازی شد، موسسات نیاز به سازگاری دستگاه های مندرج در پروتکل و خواسته های بیماران داشتند.
علیرغم مطالعات کمی که به طور خاص به موضوع شناسایی بیمار می پردازد، می توان به یک نگرانی جهانی در رابطه با این عمل اشاره کرد، زیرا ارتباط نزدیکی با هر روشی
که با بیماران انجام می شود، مانند تجویز دارو، عمل جراحی است. و از جمله انتقال خون یا فرآورده های خونی.
اشتباهات در شناسایی می توانند از لحظه ای که بیمار در سیستم حضور و غیاب وارد می شود، منشأ پیدا کند. وارد کردن داده های دارای خطا در یک رکورد کامپیوتری
می تواند کل فرآیند مراقبت را به خطر بیندازد (4). فرآیند شناسایی بیمار، از جمله بررسی داده های روی مچ بند در برابر سوابق بیمار و با اطلاعات تایید شده توسط وی،
می تواند به عنوان مرحله مهمی در تعامل بین بیمار و تیم سلامت دیده شود. اگر بیماران مچ بند نداشته باشند، یا اگر مچ بند حاوی اطلاعات دقیقی برای شناسایی نباشد،
خطاهای ناشی از بی احتیاطی می تواند همچنان رخ دهد.
در سال 2007، آژانس ملی ایمنی بیمار (NPSA) انگلستان و ولز در نشریه ای فاش کرد که بیش از یک مورد از هر 10 مورد اقدامات مراقبتی ناسازگار اعلام شده مربوط به مچ بند است.
استفاده صحیح از مچ بند و تعریف استانداردهای مربوط به رنگ، مواد و شناسه ها، عملکرد ایمن در مورد شناسایی بیمار را ترویج می کند،
که به معنای منبع اضافی در مبارزه با خطاهای مخربی است که شناسایی نادرست می تواند به همراه داشته باشد.
به دنبال ارائه راهنمایی‌های NPSA برای عملکرد ایمن مرتبط با شناسایی، مشاهده شد که 98 درصد از بیمارستان‌ها سیاست‌هایی را تدوین کرده‌اند.
که با این دستورالعمل‌ها مطابقت دارد، اگرچه 23 درصد مشکلاتی را در کاشت و رعایت بیماران و تیم‌ها گزارش کرده‌اند.
- ۰۱/۰۸/۰۹